Autor	Wiadomość
Sob	Wysłany: Śro 7:07, 03 Sty 2007    Temat postu: Wiem Kasiu
Suel	Wysłany: Nie 0:38, 31 Gru 2006    Temat postu: Sob ...rozwin temat Chętnie poczytam
Sob	Wysłany: Sob 11:17, 30 Gru 2006    Temat postu: Trudno po tym tekscie cokolwiek sensownego napisac, zwlaszcza ze czesc z nas ma swoje kobiety (niektore nawet graja i to przeczytaja ) i musialaby zrobic sobie rachunek sumienia po tym co przeczytala. Powiem tylko, ze mozna czasem walczyc o swoja wybranke naprzekór przeciwnosciom losu, czasem bardzo dlugo i osiagnac cel, nie tracac przy tym zycia No chyba ze bycie no life'm wlicza mnie do kategorii tych, ktorzy juz odeszli
Hadriel	Wysłany: Sob 9:41, 30 Gru 2006    Temat postu: Ten wywod, jak sie okazalo szanownego typa o pseudo Kominek, dostalem na maila od kolezanki ze szkoly, z dopiskiem: "nawet ja sie nad tym zadumalam" (w sensie takim, ze za Chiny zadna kobieta nie przeczyta a jezeli juz to nie potraktuje serio wywodow jakiegos kolesia na temat kobiet - jakie powinny byc itp). Myslalem ze podobne reakcje wywolam wklejajac to tutaj ale liczylem sie z tym ze jacys "czarodzieje" oleja ten temat i jakies glupoty popisza - no i dwoch juz mamy PS. Jak tak bardzo chcecie nabijac posty to zalozcie temacik: "SKOJARZENIA" - tam mozna ponabijac dowoli
Erctor	Wysłany: Sob 0:44, 30 Gru 2006    Temat postu: i ja tez " " dodam <bije posty>
Earlion	Wysłany: Sob 0:18, 30 Gru 2006    Temat postu: Niee, taki po prostu walnalem offtop bo pamietam ten tekst z tego bloga, z poza tym trzeba znowu posty nabijac
Hadriel	Wysłany: Sob 0:08, 30 Gru 2006    Temat postu: Nie, ale tez to juz znalazlem na blogu tego goscia w sumie nie taki byl sens pisania tego bo pytanie nie brzmialo: "znajdz ten tekst w internecie", a chodzilo mi generalnie o wrazenia z przeczytania...??
Earlion	Wysłany: Pią 23:55, 29 Gru 2006    Temat postu: Czyzbys to zaczerpnal z blogu osoby znanej jako Kominek?
Hadriel	Wysłany: Pią 23:48, 29 Gru 2006    Temat postu: O idealnej kobiecie... "Pewna legenda opowiada o ptaku, który śpiewa jedynie raz w życiu, piękniej niż jakiekolwiek stworzenie na ziemi. Z chwilą, gdy opuści rodzinne gniazdo zaczyna szukać ciernistego krzewu i nie spocznie póki go nie znajdzie. A wtedy wyśpiewując pośród okrutnych gałęzi nadziewa się na najdłuższy i najostrzejszy cierń. Umierając, wznosi się ponad swój ból, żeby prześcignąć w radosnym trelu słowika i skowronka. Jedna...najpiękniejsza pieść...za cenę życia! Cały świat wtedy zamiera, aby go wysłuchać, uśmiecha się nawet Bóg w niebie... Bo to, co najlepsze, jest zawsze okupione ogromnym cierpieniem." "Ptaki Ciernistych Krzewów" Coleen McCullough. Idealna kobieta jednym spojrzeniem sprawi, że przypomnę sobie o tym, jakim szczęściem jest bycie z nią. To taka, która będzie mnie kochać tak bardzo, żeby wybaczyć wszystkie wady. Ludzie, którzy prawdziwie kochają, potrafią wiele wybaczać. Idealna kobieta zamilknie wtedy, kiedy wie, że należy to robić i wygarnie mi wtedy, kiedy sobie na to zasłużę. Idealna to taka, która wkurzy się, gdy zgaszę papierosa w niedopitej szklance, taka, która będzie mi marudzić, że się źle odżywiam i za dużo siedzę przed komputerem. Idealna kobiet będzie kupowała do domu kwiaty i opierdalała mnei za to, że nie dostrzegam ich piękna. A w nocy wyjdzie na dwór, aby do samego rana gapić się na gwiazdy, po czym wróci i zbudzi mnie tylko po to, aby powiedzieć, że kiedyś razem na nie polecimy. To także taka kobieta, która słysząc od kogoś plotki na mój temat powie głośno: odpierdolcie się od niego! I jak lwica będzie walczyć o moje dobre imię. I wreszcie - chciałbym, aby to była taka kobieta, której podziwiałbym piękno, ale bał się jej rozumu. Piękno kobiet, bagatelizowane przez pasztety naiwnie twierdzące, że liczy się charakter - jest najważniejszym elementem poszukiwań ideałów. Idealna kobieta, to taka, wobec której zaniemówiłbym, całkowicie zauroczył i podporządkował swoje życie niczym Martin Eden po spotkaniu panny Ruth. Idealna kobieta musiałaby mieć w sobie coś z Heleny Trojańskiej, która niesiona głupimi emocjami, poszłaby za mną na koniec świata, a zdominowana przez własny egoizm nie pozwoliłaby sobie na utratę tej miłości. Niechże i będzie w niej trochę z Beatrycze opisanej przez Dantego - złośliwej, ciut zarozumiałej, wyniosłej i co najważniejsze - niedostępnej wszystkimi zmysłami. Mógłbym tę kobiete traktować jak swoją Dulcyneę i za nic w świecie nie dostrzegłbym jej wad i niedoskonałości. Można tych postaci wymieniać i wymieniać, wszak tematem zdecydowanej większości dzieł światowej literatury jest właśnie miłość. Książkowe ideały mają jedną wspólną cechę - wszystkie kobiety były piękne, a miłość do nich nieszczęśliwa. Jest w tym trochę prawdy, że najpiękniejsze uczucia to te, których nigdy nie mamy okazji urzeczywistnić. A jeśli już nie urzeczywistniamy, to przegrywamy. Tak jak przegrali wszyscy wymienieni przez mnie bohaterowie. Bo nie ma prawdziwej miłości, która nie kończy się cierpieniem. Wiedziała o tym Twain'owska Ewa, która w swoich pamiętnikach modliła się do Boga, aby pozwolił jej umrzeć albo razem z Adamem albo przed nim. Aby Bóg oszczędził jej cierpień utraty mężczyzny, który "był tylko jej". Jej modlitwy zostały wysłuchane. To Adam na jej grobie napisał o raju, który był tam, gdzie była ONA. Spotykając idealną kobietę godzimy się na cierpienie. Świadomie, wręcz masochistycznie, jak ciernisty ptak, szukamy własnego ciernia, który prędzej czy później zabije nasze serce. Czy w takim razie najlepiej jest całe życie walczyć o ideał i spotkać się z nią tuż przed śmiercią? Tak jak Honoriusz Balzack, który 15 lat próbował zdobyć serce pani Hańskiej. I zdobył je. Parę miesięcy przed śmiercią, będąc już u kresu sił. Tyle lat poświęcił, by zdobyć cel i nie dane mu było rozkoszować się zwycięstwem. Ale wszedł na szczyt, z którego nie zszedł pokonany. O tak, być na szczycie uczuć i nie zostać przez nie pokonany... Trwać w poszukiwaniach i być zawsze blisko celu, ale nigdy go nie zdobyć. Być tam, gdzie nie ma poszukiwań, zerwanych związków, niezgodnych charakterów, fizycznej brzydoty i śmierci. Szukać, uparcie szukać, być tuż tuż, ale nigdy nie znaleźć tej, której gesty i słowa będą cierniem popychającym nas w otchłań śmierci. Szukać i nigdy nie znaleźć tej, której pocałunek będzie kładł mnie do snu, w zapachu której zasnę i rankiem budzącym dotyku Trwać w marzeniach o kobiecie, która przytuli mnie, po czym delikatnie odsunie opuszczając wzrok, jakby zdawała sobie sprawę z kruchości chwil. Oczami wyobraźni widzieć jej oczy, lekko szkliste zachodzące łzami szczęścia i zwarte usta, które leciutko, prawie niewidocznie uśmiechają się do ciebie. A może poddać się dosięgnąć celu? Dotknąć, poczuć, zobaczyć, usłyszeć... Być przy tej jedynej, tej bezwarunkowej, tej ostatniej, tej, która nigdy nie przeminie. I mieć świadomość, że nie ma raju tam, gdzie jest ona. To ona jest rajem. I już nic nie mówić, nie słyszeć, nie dotykać... Zatopić się idealnej pieśni, której imieniem jest idealna "miłość". I przestać żyć, bo po takiej chwili - nic już nie może być piękniejsze... Daje do myślenia, co?? (przepraszam ze Was do tego zmusiłem )

Powered by phpBB © 2001 phpBB Group